Er hebben zich de nodige situaties voorgedaan ( situatie is een positiever woord voor probleem).
In tegenstelling tot de vreugde die ik had toen mijn verlof werd goed gekeurd........heb ik toch nog wel een paar weken in de piepzak gezeten.
Er was een verlofstop afgekondigd (ivm NSS) voor de periode die ik uitgekozen had voor mijn vakantie. Ondanks dat, is mijn vakantie goedgekeurd na bespreking met mijn leiding gevende. Toch werd er achteraf gemeld dat ik rekening moest houden met het feit dat het alsnog ingetrokken zou "kunnen" worden. Nou ik kan je zeggen dat je dan in de Piepzak zit.
Mijn ticket was al geboekt en alles zat in kannen en kruiken.
Voortdurend wikken en wegen......Wil ik de zaak op de spits drijven om duidelijkheid te krijgen ....of......wacht ik rustig af en vertrouw ik erop dat het goedkomt...? Bij dat laatste rekening houdend met het risico dat ik loop.......
Ik heb uiteindelijk gekozen voor dat laatste.
Afgelopen vrijdag is mijn definitieve rooster vast gesteld en gelukkig staat mijn vakantie gewoon ingepland.
Ondertussen liet mijn oude vertrouwde banaantje wat signalen doorschemeren.......
Het is goed geweest.......Onze tijd samen zit erop.....It is time to say Goodbeye......
En nu weet je natuurlijk dat dit soort momenten eraan zitten te komen......maar ik had gehoopt dat we nog een jaartje samen zouden zijn.
Het verstand vertelde me echter dat het beter was om afscheid te nemen.
Dit is hem geworden:
Bevalt prima !
En alsof dat nog niet genoeg was.....
Kreeg ik zondagavond zo tegen 11 uur een apje vanuit de andere kant van de grote plas ( ik zat op dat moment in de auto op weg naar huis):
Kom op skype.......je moeder ligt in het ziekenhuis...........
WAT ?
De top van dat nieuwe karretje is dik 160.....170.......Dat weet ik nu......
Ik schrok me uiteraard kapot.
Eenmaal thuis snel contact gezocht met pap. Die zat op de EH van het plaatselijke trauma ziekenhuis.....
De laatste afleveringen van ER live schoten door mijn hoofd.
Ze was gewoon niet goed geworden en omgekiept.....
Dat op zich is al eng....
Maar toen pap een doffe klap hoorde en in eerste instantie vanuit het balkon riep : Wat viel daar .......? Kreeg hij geen antwoord.....
Binnen trof hij haar buiten bewustzijn, met een gapende hoofdwond aan op de keukenvloer...
911 is dan het enige wat je kan doen.....
Toen we contact kregen zaten ze dus op de EH.
Pap was aan het wachten en kon op dat moment nog niets zinnigs zeggen over wat er aan de hand was. Afwachten........Ze zijn bezig met onderzoeken en ze heeft in ieder geval 9 hechtingen.......
Ik kan je vertellen dat de wereld dan echt groot is en je je van thuis uit redelijk machteloos voelt.
Ik ben gaan bellen met de alarmcentrale en heb van hieruit in ieder geval de formaliteiten mbt verzekeringen voor hun kunnen regelen.
Ondertussen kreeg ik bericht dat ze in ieder geval werd opgenomen in het ziekenhuis. Al zouden ze op dat moment nog niets vinden dan moest ze in ieder geval onder observatie blijven.
De enige gerust stelling was op dat moment was, dat ik ervan overtuigd ben dat onder observatie in een USA ziekenhuis ook echt ONDER OBSERVATIE is. Ze was in goede handen.
De dag erna zijn er nog een aantal onderzoeken gedaan om zoveel mogelijk oorzaken uit te sluiten.
Als ze niets kunnen vinden beginnen ze opnieuw en in plaats van zoeken naar een oorzaak gaan ze oorzaken uitsluiten.
Uiteindelijk was het niets vitaals gelukkig......de arts stelde de diagnose DEHYDRATION ( uitdroging).
Toch vreemd dat ze niet meer symptomen gehad heeft en direct begon met de meest heftige symptomen: Gestrekt gaan !
Maar goed......eind goed al goed........de hoofdwond is vervelend maar dat geneest wel weer.
En we zien het maar zo ( makkelijk gezegd achteraf) maar..................... je hebt een flinke APK gehad.
En in tegenstelling tot mijn banaan........ben jij er wel doorheen gekomen......
Over het ziekenhuis en de verzorging daar.....niets dan lof....daar kunnen ze in Nederland nog iets van leren.
Nou dat was buiten wat "er niet toe doende" dagelijkse ergernissen.......weer meer dan genoeg om rustig te blijven ademen en door te gaan met aftellen.....
Nog 26 dagen, 0 uur, 33 minuten en 6 seconden
Nou ja May wat schrik je je dan helemaal de pletter!! En inderdaad dan is de afstand wel héél erg groot. Heel veel sterkte en beterschap voor je moeder. Wat zul je blij zijn als je er over 26 dagen bent!!
BeantwoordenVerwijderendank je Sas! Ik ben idd blij als we samen aan de koffie met lemon pie zitten !
VerwijderenJeetje, ik me vanmorgen nog verheugd op je blog, lees ik dit! Dat is schrikken zeg! En oh wat is de afstand dan groot!!! Wat wil je er dan graag zijn, pfff.... Gelukkig al met al "slechts" een hoofdwond, en uitdroging, en gelukkig niets ernstigs. Hoop voor je dat de 26 dagen snel om zijn en je haar weer in je armen kunt sluiten!
BeantwoordenVerwijderenEn jij ook een ander autootje dus, de mijne was ook op na 21 jaar, ook erg tevreden met mijn nieuwe tweedehands, Veel rijplezier ermee!
Dank je Cin!
BeantwoordenVerwijderen