Goodmorning Sunshine

Ik ben goed aangekomen en geheel volgens verwachting om 5 uur klaarwakker op de eerste ochtend.
Tijd om te bloggen en jullie even op de hoogte brengen van al mijn vliegavonturen......

Om 6 uur zijn we gisteren thuis weg gereden om vervolgens om 06.45 uur de parkeerplaats van Dusseldorf op te rijden. Dit keer niet die van €1,80 per kwartier, maar de gewone normale parkeergarage.

Als ik me wil ontdoen van mijn 2 in 1, 19 kilo wegende koffer zie ik dat het vrouwtje achter de balie nogal wat moeite heeft met het invullen van mijn gegevens. Zo'n moeilijke naam heb ik niet maar kennelijk komt ze niet door het system geworsteld om mijn volledige check -in af te ronden.
Het systeem zegt steeds: Check travel date.....Uhhhhhhh
Er staat toch echt 19 februari 2013 op mijn ticket, op fb wenst iedereen me een fijne vakantie, en ze hebben me hiernaartoe gebracht vanmorgen. Het zal toch niet dat iedereen behehalve het systeem zich vergist heeft.....
De helpdesk en een zeer ervaren collega worden erbij geroepen.... Ondertussen sta ik in een een ietwat gespannen houding met klotsende oksels aan de andere kant van de balie.
Rustig blijven Maya....niet vragen......geef die mensen even de tijd om het uit te zoeken.......
En uiteraard kwam alles goed. Vraag me niet wat er aan de hand was. Maar feit is dat het nu half 6 in de ochtend is en dat ik in bed met mn laptop op schoot in Orlando zit te bloggen.

Na het starbucksmomentje neem ik afscheid van Hubby en Sluipvoetje.
Afscheid nemen blijft lastig, ik krijg altijd weer een brok in mn keel als ik hubby weg zie lopen en ik de andere kant op ga door de beveiliging. Ik wil dit soort ervaringen samen delen, maar helaas, het is nu eenmaal zo dat we niet samen 3 weken weg kunnen gaan.
En dan moet je kiezen. En gelukkig gunt hubby me dit van harte.

Rond half 9 ben ik door `al het gedoe` heen en heb ik nog even een moment van ontspanning in de Cammel-Lounge. (lees: Rookhol).

Rond half 10 wordt het tijd om te boarden.
Aan de wachthal te zien zit de kist nog lang niet vol. Dat zou mooi zijn.
Maar als ik instap en nog geen 2 minuten later een buurmeid zich voorstelt vervliegt al mijn hoop.
Niet dat ze niet aardig is, maar op zo'n lange vluchten is het altijd fijn om 2 stoelen te hebben.
Maar nadat alle passagiers van zone 4 op hun plekkie zitten blijft het rustig bij de ingang.
Mijn buuf heeft nog niet vaak gevlogen en weet kennelijk niet dat je voor  een extra stoel naast je nog net niet hoeft de vechten als de deuren dicht gaan.
Schuin voor ons zijn 3 rijen van 3 naast elkaar leeg. Ik geeft haar het advies om daar te gaan zitten. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze terug gestuurd wordt.
Dat laatste gebeurde niet.
Ik heb dus voldoende ruimte om nog net niet languit te gaan liggen als we eenmaal in de lucht zitten.

Rond half elf komen we dan eindelijk los van de grond en als Snowy White tijdens het opstijgen "bird of paradise" tussen mijn oren laat galmen voel ik totale ontspanning, let the good times begin!
Enkele minuten later steekt het vliegtuig zijn neus door het dikke wolkendek en zie ik de zon de bovenkant van het wolkendek oranje-geel kleuren. Als dan "Sunshine Reaggy" in mn oren klinkt ben ik volmaakt happy!

Als we goed en wel in de lucht zitten krijgen we onze eerste maaltijd. Chicken or pasta......Uhh doe maar pasta. Ik vond m goed te eten.
Bij het toetje werk ik snel een Lormetozepammetje mee naar binnen.
Na het eten pak ik n paar kussens, een dekentje, en installeer me zo goed en kwaad als t kan horizontaal op 2 stoelen.
Dik 5 uur later wordt ik wakker en zie in het schermpje in de stoel voor me dat we er over 3 uurtjes al zijn......Nice, time flys when you are flying....

Uit het grote aanbod aan film kies ik Taken, maar binnen 10 minuten val ik alweer in slaap.
Omdat mijn rechterbeen zonder ik het in de gaten heb het halve gangpad bolkkerd maken ze me wakker als ze met de trolly met avondeten door moeten.....Nou als jullie er toch zijn, doe me maar een broodje dan.....
Op het scherm voor me staat : estimated time of arrival: 13.30 uur.
Nice, ruim een uur eerder dan gepland.

Op Atlanta loopt ik het gebruikelijk rondje en als ik bij de gate ben waar ik om 16.55 uur weer moet vertrekken is het 14.45 uur.
Ik vraag aan de balie of ik misschien mee kan met de vlucht van 15.55 uur, maar helaas die is vol.
Nu wist ik natuurlijk dat bij gate B9 een smokingbar is. Nou ja, als t dan toch kan, kan ik t niet laten.

Om 16.15 uur is het tijd om te gaan boarden...
Als ik de slurf al ingelopen ben voel ik dat er iemand mijn tas vastgrijpt. Nog net op tijd kan ik een elleboog naar rechts achteren tegen houden.....
Het was een medewerker van Delta die me vertelde dat de tas te groot was en niet mee kon (die past niet in de bergruimtes boven de stoelen). Die moet het ruim in...En voor ik twee keer met mijn ogen geknipperd had was mijn tas al gelabeld.
Nou uhhhh ......IK DACHT HET NIET.
Zonder al te verbaasd en geirriteerd te klinken vertel ik hem dat ik al 5 jaar met Delta en deze tas reis en nog nooit problemen gehad heb.
Antwoord was: NO
Nou en ik geef hem een blik van : No Comprende amigo.
Ik zou de tas aan het einde van de slurf moeten laten staan en dan verder t vliegtuig inlopen.
M'n laptop, fototoestel en andere electronische aperatuur zitten los in die tas. NOWAY HOEZEE dat ik die in het ruim laat smijten.
Als ik bij de deur van het vliegtuig kom vraag ik netjes aan het cabin personeel of ik de tas bij mijn voeten mag zetten.  De "Ik doe alsof ik gek ben" uitdrukking op mijn gezicht was er zo een voor de audities van de toneelschool.
Geen probleem...was het antwoord.

Als ik op mijn plekkie zit met de veel te grote voor het vrachtruim gelebelde tas voor mijn voeten komt er een stwerdess.....
Die tas moet onder de stoel.......Hmmmm Ja daar is ie inderdaad net een maatje te groot voor.
Met een vriendelijke smile zegt ze dat zij het voor me regelt en een plekje in de bergruimtes boven de stoelen voor me zoekt.
Zonder problemen mikt ze mijn tas in een van de bergruimtes boven mijn stoel.
Ik vraag me oprecht af wat dan in eertste instantie het probleem was..........
Maar ja.....t is geregeld Maya.....rustig blijven genieten van je trip.

Om 17.00 uur gaan we los. Als ik net voor de landing de rood/geel/oranje gloed van de zon door de palmbomen zie schijnen weet ik dat ik weer een beetje thuis ben.
Na 1 uur en 1 minuut landen we op Orlando.
En om 18.30 uur loop ik samen met pap en mam, de 2in 1 koffer van 19 kilo en de veel te grote gelabelde tas de parkeergagage in naar de Jeep Patriot en rijden we naar ons appartementje waar een heerlijke portie rijst met kip-kerry op me staat te wachten.

Na het eten is het tijd voor de buurtsuper. Ik had behalve kleding niks aan toiletspullen meegenomen. Die kan ik hier 24/7 in grote hoeveelheden voor weinig geld kopen.
Ik had me voorgenomen om echt wel een uurtje rond te shoppen, maar als ik de noodzakelijke spullen in mijn XXXL boodschappenkar heb liggen willen mijn voeten me niet meer brengen waar mijn hoofd heen wil.
Ik ben echt helemaal kapot.

We gaan morgen wel terug.

Bij thuiskomst wordt ik nog getrakteerd op een lekker traditioneel stukje Lemon Pie.

Ik had gepand mijn koffers nog uit te pakken en mijn kamertje een beetje in te richten......Maar ook dat lukt niet meer.
Om half 11 worstel ik me mijn bed in en het duurt geen 2 minuten voor ik helemaal vertrokken ben.

En nu dus......geheel volgens verwachting: 5 uur wakker. Mooi....tijd om te bloggen, een bakkie pleur met pafke op mijn geliefde balkonnetje en dalijk na het ontbijt koffers uitruimen.

Dan zal het wel rond de middag zijn.
Netje en Frank ( de eigenaren van onze condo) zullen ook wel even hallo komen zeggen, of wij gaan even daarheen) en dan zien we wel wat de rest van de dag ons brengt.

Zo......dat was dag 1......
Ik realiseer me door dag 1 te noemen dat ik bij jullie verwachtingen schep voor dag 2.....maar beloven doe ik dit jaar niks......
Het motto was: Niks hoeft, alles kan......Dus ook de blog kan iedere dag......maar hoeft niet.....

Ciao Amigo's......Tot de volgende keer.